Retorische vragen

''IEH IEH IEH IEH IEH'', gaat s'ochtends vroeg de wekker. Kwart voor zeven, nog effe een kwartiertje in bed liggen.
Na toch weer een moeizame nacht met weinig slaap, veel blaffende honden, getoeter, hitte en een hard bed begint je dag weer
met goede moed. So they always say... Na toch nog vijftien minuten op je harde, toch stiekem wel al gewende, bedje gelegen
te hebben ga je dan maar eens plassen. Kamer uit, en je staat buiten; uitkijkend op de Annapurna loop je naar de wc.
En nee, geen 'Nepali Toilet', maar een luxe zit wc, met een (warm) douche en bad ernaast. Eenmaal terug op de kamer ga je
dan maar doen wat je jezelf voornam dat je ging doen; workout! Dat oh zo harde bed, met een dik deken erop is uitstekend
om ee haf uur lang te werken aan je core. Terwijl mijn partner in crime nog half ligt te slapen ben ik lekker aan het hijgen
en kreunen.
Om 7:30AM lopen we naar beneden, om plaats te nemen in de woonkamer. Soms zit er iemand, soms zit er niemand. 'Goodmorning,
how was your sleep?', is het eerste dat we te horen krijgen. Super formeel, maar natuurlijk hartstikke aardig. Wat is het
ontbijt? dat is altijd een verassing. Soms koekjes, soms een boterham met ei, soms gefrituurd deeg, you never know. Na een
kwartiertje gaat Jeroen naar boven, om te beginnen aan de workout. Ik blijf nog effe zitten om te bellen met mijn vriendin,
die helemaal in Curaçao zit. Met een tijdsverschil van tien uur is mijn vroege ochtend de enige tijd dat wij elkaar kunnen
bellen. Na een half uur ga ook ik weer naar boven.
Samen beginnen Jeroen aan ik aan het tweede deel van de workout; schouders, armen en borst. Terwijl wij ongeveer drie kwartier
aan het kreunen zijn op de kamer komt dofe oude oma af en toe spieken naar wat voor een tovernaarrij wij aan het uitvoeren zijn.
Je kan je voorstellen dat dit erg ongemakkelijk is, voor beide partijen. Maarja... Klaar, ik ga douchen, in die heerlijke warme
douche. Och wat hebben we het toch goed. Dan weer effe niks doen voordat we om negen uur de echte 'breakfast' krijgen.
Om negen uur zitten wij keurig, gedoucht en al beneden. De rijst echter laat nog een half uur op zich wachten, zoals gebruikelijk.
Niet erg hoor, we zijn het nu wel gewend. De rijst daarintegen, ofwel Dhal Bhat, zit nog niet in ons systeem. Dag in dag uit
twee keer per dag rijst met sausje eten is echt niet chill. Soms is het kokhalsen tijdens het eten, zoals vanochtend, en
soms zit je een half uur nadat iedereen al klaar is met lange tanden je bordje leeg te maken.
Nadat het duidelijk is dat vaders en kinderen te laat voor school zullen zijn (men is hier standaard een half uur te laat)
moet men zich haasten. Papa vertrekt met kinderen, en wij vertrekken met camera en statief; op naar de bus. Toch nog effe die
vieze hond aaien en we zijn de straat uit. Onderhandelend staan we alweer langs de snelweg, Prithivi Highway, om de juiste
bus voor de juiste prijs naar Lakeside te krijgen. 15rupies is het, maar soms vergeten de busjongens dat. Dan maar mijn
Nepalese skills eruit gooien en laten zien dat ik me niet voor de gek laat houden. En in een keer weten ze weer dat het
15rupies was.
Onderweg zien we koeien, militairen met wapens van 50jaar geleden, scooters scooters scooters, koeien, toeterende scooters,
koeien, tractoren, schoolbussen en koeien. Soms chaos, soms rustig. Voornamelijk chaos. Halverwege moeten we dan maar overstappen,
op Prithivi Chowk. Een gedeelte van de stad waar het zicht gedomineerd wordt met koeien, bussen, straatkinderen, fruitverkopers,
en werkelijk alles behalve een toeristische uitstraling. Een paar minuten lopen en we zitten in de bus naar Hallen Chowk.
En boem, 70% van alle mensen die je dan ziet is een toerist. Je cola die net nog 50 rupie koste kan nu meer dan 120 rupie kosten.
Wat gaan we dan doen? Een item opnemen, en chillen. Waar? De BAMBOO BAR. Eenmaal hier rest er nog maar één vraag: Wat eten we vanavond?