Met baby's slaan

Enkele weken geleden besloten Jeroen en ik om naar de geboorteplaats van Buddha te gaan; Lumbini. Al snel was het duidelijk dat we niet met z'n tweeën zouden gaan. Dirk, onze varkensboer, wou ook wel graag mee. En de AKBoys, Laurens, Jules en Bouke, hadden ook al plannen om naar Lumbini te gaan. So it's settled than, we gaan met z'n zessen.
Dit tripje zou drie dagen duren. Op de eerste dag stonden we vroeg op om rond acht uur al in de zeven uur lange bus te zitten. Langzaam aan kwamen we in de Terai, het laagland van Nepal, waar zo'n 15miljoen mensen wonen. Dat is de helft van de hele Nepalese bevolking. Je merkt heel snel dat je op een paar kilometer van de Indiaanse grens zit. Het is ontzettend warm, de mensen zien er anders uit, en het is meer een rotzooi.
We hadden al besloten om in het Zuid-Koreaanse klooster te slapen. Maar eerst alvast avond eten, met Corona's voor maar 350rupies.... Saywhaat!?!? Maar het werd al sel weer donker. Dus taxi, prijs afspreken, spullen in de auto, en onderweg naar het klooster.
Eenmaal aangekomen bij het buddhistische Zuid-Koreaanse klooster werden we vriendelijk ontvangen. Onze kamers zaten helaas vol met muggen, maarja dat heb je nou eenmaal in het zuiden. Fingerscrossed voor geen Japanse encafalitis mug.
De volgende dag begon om 5uur s'ochtends bij het eerste gebed. Interessant, maar ook wel saai. Moeite waard? Zekers. Overdag hebben we items opgenomen, hebben we gefiets en van alles en nog wat bezocht. Erg leuk allemaal, zeker het fietsen. Waar ik het speciaal over wil hebben is het ontbijt.
We besloten om op dezelfde plaats te ontbijten als waar we hadden avond gegeten de dag daarvoor. Lekker buiten in de zon wachtten we op onze verse eieren en fruit. Niet heel veel later nadat het eerste eten werd geserveerd kwam een klein meisje met een baby onder haar arm bedelen. Ze vroeg om wat eten maar wij schonken haar geen aandacht. Ze bleef staan, tot ergenis van de serveerster die zei dat ze weg moest gaan. Maar dat deed het kleine meisje niet. Toen het geduld van de serveerster op was gaf ze het kind een duw en zodoende nam ze een paar stappen terug. Na enkele seconden kwam het meisje toch weer met de baby onder haar arm terug en begon ze weer om eten te vragen. De serveerster duwde haar nogmaals. Het meisje deinsde dit keer niet weg en sloeg met haar rechter vuist terug terwijl ze onder haar linkerarm nog haar baby vast had. Uiteraard kan je je vast voorstellen dat dit uit de hand moet lopen, en met de nodige emoties sloeg het kleine meisje met haar baby de serveerster. Wij keken al heel verbaast en Bouke was al ready om in te grijpen. Vervolgens leek het erop dat het meisje van plan was om met de baby naar de serveerster te gooien.
Dit gebeurde niet en binnen een fractie van seconden besefte het meisje dat dit ook echt niet kon. Ze liep huilend weg. Iedereen, inclusief alle Nepalezen, was geschokken.
Een meisje sloeg met een baby.
Haar eigen baby?
Of bij haar in de arm gedrukt?
Wou ze nou met die baby gooien?
Dat het die niet overleefd?
Hadden we haar toch iets moeten geven?
Hebben jullie nog honger?

Het hakt er toch wel in als dit allemaal voor je ogen gebeurt. Persoonlijk geef ik bedelaars hier nooit wat. Waarom zou ik dat nu dan wel doen? Misschien om dit soort scenario's te voorkomen... Het is natuurlijk ontzettend triest dat een meisje met een ondervoede baby in haar arm geen eens een klein stukje fruit van ons 'rijke' westerlingen kan krijgen.
Het dillema van iets geven en dat ze dan blijven hangen en schooien of niks geven en dat ze dan verhongeren is bijzonder triest. Maar ook heel menselijk. Ik realiseer me dat ik bijzonder blij mag zijn met de omgeving waar ik in ben opgegroeid. En tja, misschien hebben deze arme zielen dan maar gewoon pech..... Ik weet het ook allemaal niet.